Biografia: Francesco Ferro Milone
Francesco Ferro Milone urodził się 26 sierpnia 1926 roku w Turynie jako syn Cesare Ferro Milone, profesora rysunku, a później prezydenta Akademii Albertina w Turynie, oraz Andreiny Gritti, studentki filozofii na Wydziale Filozofii i Matematyki Uniwersytetu w Turynie.
W latach 1932-1938 uczęszczał do szkoły podstawowej Don Bosco, a od 1938 roku do liceum klasycznego "Massimo D'Azeglio" w Turynie, a następnie do liceum klasycznego "Arnaldo da Brescia" w Brescii, aby uciec przed ciągłym bombardowaniem Turynu i podążyć za matką, przesiedloną do Roè-Volciano (BS) w domu rodziny Gritti-Tracagni, z której pochodziła.
Często podróżuje między Roè-Volciano a Turynem pociągiem, pieszo, rowerem, wśród gruzów i zniszczeń II wojny światowej, w towarzystwie włoskich żołnierzy Republiki Salò, niemieckich żołnierzy okupacyjnych i partyzantów, starając się utrzymać kontakt z dwoma starszymi braćmi, Marco i Andreą, żołnierzami do 8 września, a następnie w Ruchu Oporu (Andrea Ferro Milone był zastępcą dowódcy w SAP, schwytany i uwięziony przez faszystów w grudniu 1944 roku i zwolniony krótko przed 25 kwietnia 1945 roku).
1 listopada 1944 roku zapisał się na Wydział Medycyny i Chirurgii Uniwersytetu w Turynie, a 15 lipca 1950 roku ukończył studia medyczne, broniąc pracy eksperymentalnej przygotowanej w Instytucie Fizjologii Uniwersytetu (Dyrektor Zwyczajny Anna Maria Di Giorgio) zatytułowanej: "Odruchy hipoksji w zmniejszonej pobudliwości oddechowego ośrodka opuszkowego", która została następnie opublikowana w Biuletynie Włoskiego Towarzystwa Biologii Doświadczalnej (27 stycznia 1951 r.) oraz w jego niemieckim odpowiedniku).
Po odbyciu służby wojskowej w Alpejskiej Szkole Wojskowej w Aoście, 1 listopada 1952 roku został mianowany Asystentem Wolontariuszem przy Katedrze Kliniki Chorób Nerwowych i Umysłowych Uniwersytetu w Turynie (Dyrektor Prof. Dino Bolsi).
Poświęca się szczególnie nowo powstałej Neurochirurgii (Dyrektor Prof. Paolo Emilio Maspes), pełniąc funkcje asystenta operacyjnego i elektroencefalografa. Uczestniczy w pierwszych operacjach przeprowadzonych we Włoszech metodą lobotomii płata skroniowego w leczeniu ciężkich form padaczki opornych na leki przeciwpadaczkowe.
1 listopada 1957 roku został mianowany Nadzwyczajnym Asystentem przy katedrze Chorób Nerwowych i Umysłowych Uniwersytetu w Turynie (Dyrektor Prof. Dino Bolsi).
W następnym roku, 1 listopada 1958 roku, został mianowany Nadzwyczajnym Asystentem, a rok później, po zdaniu konkursu publicznego, został Zwyczajnym z funkcjami Pomocniczymi w Klinice Chorób Nerwowych i Umysłowych Uniwersytetu w Sienie (Dyrektor Prof. Giuseppe Gomirato).
Po przeniesieniu na stanowisko Asystenta w Klinice Chorób Nerwowych i Umysłowych w Sienie został mianowany pierwszym operatorem w sali operacyjnej neurochirurgii w Arezzo (Dyrektor Szpitala Neurologiczno-Neuropsychiatrycznego, Prof. Marino Benvenuti), gdzie został zaproszony do utworzenia pierwszego Oddziału Neurochirurgii Stereotaktycznej. W międzyczasie uzyskał specjalizację z Neurochirurgii w Klinice Chirurgicznej Uniwersytetu w Turynie (Dyrektor Prof. Achille Mario Dogliotti).
W 1959 roku utworzył pierwsze we Włoszech Centrum Neurochirurgii Stereotaktycznej w Arezzo. Celem jest identyfikacja miejsc, w których uważa się, że powstają wyładowania padaczkowe w głębi ludzkiego mózgu. Ta innowacyjna technika pozwala na wprowadzenie niektórych igieł elektrodowych przez małe otwory wiertnicze, wykonywane w znieczuleniu miejscowym, zarówno do celów rejestracyjnych, jak i terapeutycznych (elektroliza).
W Centrum Neurochirurgii Stereotaktycznej w Arezzo, gdzie pracuje z fundamentalnym wkładem elektroencefalografa Franco Angeleriego (później Dyrektora Kliniki Chorób Nerwowych i Umysłowych Uniwersytetu w Ankonie) i neuroradiologa Silvano Parigi, przeprowadza ponad sześćset eksploracji głębokich struktur mózgu (wzgórze, prążkowie, kora śródwęchowa, ciało migdałowate itp.) za pomocą wprowadzania igieł elektrodowych w domu, a w wybranych przypadkach następuje ograniczona elektroliza terapeutyczna, nigdy nie odnotowując żadnego wypadku operacyjnego ani pooperacyjnego.
Stanowisko ordynatora neurologii w Szpitalu Cywilnym
Wyniki tej pracy zawarte są w monograficznym suplemencie Czasopisma Neurobiologii wydawanym przez Instytut Biologii Ogólnej Uniwersytetu w Perugii (Tom VII, Zeszyt 4, str. 900-1004, 1961) pod tytułem: "Wkład do patofizjologii mózgu za pomocą eksploracji stereotaktycznych i ablacji stereotaktycznych u ludzi", jednocześnie z publikacją w języku angielskim zatytułowaną: "Electrical activity and reactivity of the rhinencephalic, pararhinrncephalic and thalamic strutures: prolonged implantation of electrodes in man." (EEG Clin.Neurophysiol.16,100-129, 1964). Jest to praca wielokrotnie cytowana w tomie "Electroencephalography" autorstwa Niedermeyer E. i L. Da Silva (Williams & Williams, Baltimore/US, 1999, str. 721).
W 1962 roku przeniósł się na Uniwersytet w Pizie śladami Prof. Giuseppe Gomirato, który wygrał konkurs na stanowisko Zwyczajnego Profesora Neurologii na tym uniwersytecie. Kontynuując zarządzanie Centrum Neurochirurgii Stereotaktycznej w Arezzo, poświęca się głównie nauczaniu neurologii i narzędzi diagnostycznych, takich jak elektroencefalografia i elektromiografia. Prowadzi zajęcia akademickie w Szkole Specjalizacji Chorób Nerwowych i Umysłowych (1962-1968) oraz na stanowisku w Neuropsychiatrii Dziecięcej.
W 1963 roku w konkursie ministerialnym uzyskał Wolne Nauczanie w zakresie Neurochirurgii, a w 1966 roku w zakresie Kliniki Chorób Nerwowych i Umysłowych na Uniwersytecie w Pizie (oba potwierdzone dekretem ministerialnym i zdeponowane), a następnie od 1972 roku na Uniwersytecie w Weronie.
15 listopada 1969 roku wygrał konkurs na stanowisko ordynatora neurologii w Szpitalu Cywilnym w Vicenzy i tam stosował i doskonalił swoje doświadczenie kliniczne i elektroencefalograficzne aż do przejścia na emeryturę w 1993 roku, ze względu na ograniczenia wiekowe.
Po 1993 roku kontynuował działalność zawodową i badawczą ze szczególnym uwzględnieniem elektroencefalografii w Instytucie "Centrum Alzheimera" Villa Rota Barbieri Gminy Vicenza oraz w instytucji non-profit Prosenectute (Organ Moralny z Dekretem Regionalnym nr 4060 z 14-07-1987), tworząc wraz z Prof. Adolfo Porro, geriatrą, Dr Franco Bindą, geriatrą i Prof. Tullio Minellim, profesorem matematyki w Instytucie Fizyki "Galileo Galilei" Uniwersytetu w Padwie, grupę badawczą w dziedzinie nieliniowej analizy elektroencefalogramu, stosowanej w szczególności do problemów starzenia się mózgu. Z tej działalności, przy istotnym wkładzie Prof. Tullio Minelliego, powstaje pięć prac magisterskich i jedna praca doktorska w latach 1997-2013.
Pierwsze we Włoszech Centrum Neurochirurgii Stereotaktycznej
W okresie 2004-2008 ta sama grupa badaczy przeprowadziła badania na próbie osób rekrutowanych w Dziennym Centrum Alzheimera Villa Rota-Barbieri oraz na większej próbie w całej Prowincji Vicenza. Łącznie 640 osób, zarówno mężczyzn, jak i kobiet w przedziale wiekowym 65-85 lat, poddano badaniom przesiewowym psychologicznym i elektroencefalogramowi, zgodnie z protokołem badawczym zatwierdzonym przez Komisję Etyczną Prowincjonalnego Zakonu Lekarzy w Vicenzy 2 stycznia 2004 r. oraz przez Komisję Etyczną SSN-USL nr 6 w Vicenzy 26 lipca 2004 r.
W procedurach diagnostycznych i rekrutacyjnych pacjentów cierpiących na chorobę Alzheimera (AD) kierowano się kryteriami sugerowanymi przez Włoskie Towarzystwo Neurologiczne.
Celem tej działalności jest sprawdzenie, czy istnieją bardziej skuteczne mechanizmy stymulacji niż inne w promowaniu odzyskiwania utraconych funkcji mózgu. W tej fazie badacze przypadkowo odkrywają, że podając pacjentom przerywaną stymulację świetlną (dalej SLI) podczas wykonywania elektroencefalogramu, u starszych osób występuje szersza odpowiedź (synchronizacja) fal alfa w porównaniu z populacją kontrolną.
Wyniki badań pokazują, jak różnica w odpowiedzi spektralnej między EEG stymulowanym SLI a niestymulowanym jest, dla światła LED o długości fali 650 nm i częstotliwościach między 8 a 13 Hz, bardzo istotna (p <0,001) u osób dotkniętych łagodnym upośledzeniem poznawczym (MCI), a przeciwnie - nieistotna u osób normalnych i z otępieniem w chorobie Alzheimera (AD) (2).
Upośledzenie poznawcze oceniano równolegle za pomocą testu Rivermead, wykazując te same zmiany obserwowane dla EEG, tj. różnicę między wynikiem przed i po istotnej stymulacji (p <0,05) u osób z MCI i nieistotną u osób z AD. W szczególności, leczenie SLI początkowo zatrzymuje spadek funkcji pamięciowych, a po 12 miesiącach prowadzi do stopniowej poprawy całkowitych wyników testu, podczas gdy w grupie kontrolnej następuje istotne i postępujące pogorszenie.
Następnie zaobserwowano, że zmiany amplitudy-częstotliwości, określone przez wyznaczenie gęstości widmowej mocy Fouriera w 10-sekundowych okresach EEG, próbkowanych z częstotliwością 1024 Hz (ilościowe EEG), są bardziej wyraźne przy dłuższych długościach fal (światło czerwone) i mniej wyraźne przy krótszych długościach fal (światło niebieskie).
Podsumowując, korelacja między rytmem alfa a funkcjami poznawczymi była postulowana od pierwszych badań elektroencefalograficznych ponad 50 lat temu, ale potwierdzenie przyszło dopiero w ciągu ostatnich dwudziestu lat. Z drugiej strony, zjawisko synchronizacji, rozumiane jako zjawisko "kooperacyjne" między komórkami nerwowymi, leży u podstaw większości operacji poznawczych naszego mózgu.
Najnowsze badania pokazują również, jak rytm alfa, jako wskaźnik aktywności wzgórzowo-korowej, jest skorelowany z pamięcią roboczą, poprzez zjawiska hamowania, udokumentowane zarówno za pomocą EEG, jak i funkcjonalnego rezonansu magnetycznego (fMRI).
Ten aspekt pamięci sugeruje, że degradacja poznawcza osób starszych w zadaniach pamięciowych, przynajmniej w początkowej fazie, nie wynika z ogólnego zubożenia zdolności poznawczych, ale raczej z selektywnego osłabienia mechanizmów tłumienia i hamowania nieistotnych bodźców, które odgrywają fundamentalną rolę w kodowaniu, przechowywaniu i odzyskiwaniu informacji.
Do tych rozważań należy dodać znaczenie bodźca wzrokowego w kontekście ogólnej ekonomii naszego mózgu. Bodziec ten jest niezbędny w syntezie czynników troficznych (BDNF - czynnik neurotroficzny pochodzenia mózgowego), które są niezbędne do wzrostu i różnicowania neuronów i synaps.
W tym kontekście, przeprowadzone obserwacje i analiza uzyskanych wyników doprowadziły do wniosku, że SLI z monochromatycznym światłem o długości fali 650 nm, skoncentrowanym na częstotliwościach mózgowego rytmu alfa (8-13 Hz), może skutecznie przyczynić się do zapobiegania i poprawy patologicznych objawów niektórych neurodegeneracyjnych chorób mózgu, które powodują postępujące zmniejszenie pamięci (otępienie starcze o różnym pochodzeniu).
Projekt Mnemosline®
Wyniki badań zostały wykorzystane w projekcie Mnemosline®, w ramach którego stworzono urządzenie do stosowania przerywanej stymulacji świetlnej: są to okulary z diodami LED emitującymi impulsy światła monochromatycznego o długości fali 650 nm, skoncentrowane na częstotliwościach mózgowego rytmu alfa.
Terapeutyczne okulary Mnemosline®, produkowane we Włoszech przez firmę Telea Medical (firma z Vicenzy specjalizująca się w rozwoju i produkcji innowacyjnych urządzeń medycznych), przy stałym użytkowaniu pozwalają uzyskać zauważalne rezultaty już po kilku tygodniach.
WŁASNOŚĆ INTELEKTUALNA, do której się odnosi, dotyczy PRZERYWANEJ STYMULACJI ŚWIETLNEJ skoncentrowanej na indywidualnych częstotliwościach elektroencefalogramu, jak wskazano w następujących PATENTACH (których właścicielem jest F. Ferro Milone):
-
VI2007A000313 - Procedura optymalizacji parametrów impulsów świetlnych emitowanych przez diody LED zastosowane w parze okularów - rownież PCT
-
VI2011A000285 - Elektroda do testów EEG i jej zastosowanie w przenośnym hełmie do testów encefalograficznych
Eksperymenty związane z patentami zostały przeprowadzone za ZGODĄ Komisji Etycznych Stowarzyszenia Lekarzy Prowincji Vicenza (20 stycznia 2004) oraz Komisji Etycznej USL Nr 6 Vicenza (26 lipca 2004).
Nagroda Ernesto Lugaro 1961-62
W 1962 roku jego praca zespołowa w Centrum Neurochirurgii Stereotaktycznej w Arezzo przyniosła mu pożądane wyróżnienie, Nagrodę Ernesto Lugaro 1961-62, z następującym uzasadnieniem Komisji:
"(...) Kompleks przedstawionych prac (...) można uznać za serię wkładów o jednym wspólnym wątku, reprezentowanym przez wykorzystanie stereotaksji do analizy złożonych problemów ludzkiej fizjopatologii, z perspektywy neurologicznej. Charakteryzują się one przede wszystkim absolutną nowoczesnością przyjętego narzędzia eksploracji i badań (...). Jednolita grupa publikacji przedstawiona przez Angeleri, Ferro Milone i Paris, wnosi bardzo cenny wkład do wiedzy o fizjologii i patofizjologii wewnętrznej, ze względu na techniczny rygor i wkład, który wynika na przykład w skutkach patogenetycznej interpretacji eileileksji, muszą być traktowane jako pierwszo"
Stymulacja Przerywana Światłem
Technologia Mnemosline® 2020
Technologia SLI (Stimulation by Light Impulse) to nowatorski system terapeutyczny, który wykorzystuje impulsy światła czerwonego LED do stymulacji mózgu. Działa ona w oparciu o precyzyjnie zaprogramowane fale świetlne o długości 635 nm, które są emitowane bezpośrednio przed oczami użytkownika przez specjalne okulary.
